Dag 16 - Op naar de Grand Canyon

Waar we gisteren nog schreven over het high zijn van Lisa, bleek hier toch een kern van waarheid in te zitten. 

Midden in de nacht had Lisa enkele uren duidelijk last van een soort overdosering. Het duurde helaas drie uur voor haar lichaam weer wat rustig (en leeg) was, maar gelukkig was een bezoek aan het ziekenhuis niet nodig. 

We begonnen door ons korte nachtje laat aan het ontbijt en met een graadje of 30 konden we naar de Grand Canyon toe, een rit van 2,5 uur. 

Eerst nog even naar de winkel voor iets anders tegen de hoest. Na navraag bij de drogist te hebben gedaan bleek het vaak voor te komen dat toeristen ziek worden van dit middel. Veel te zwaar dus. 

Beter nieuws was dat we de Bluetooth in de auto aan de praat hebben gekregen. In plaats van geruis opeens ouderwetse hits in de auto! Eindelijk! 

Zo gingen we (voornamelijk Mark) vrolijk met oa Monique Smit, de Alpenzusjes en de Toppers langs de Grand Canyon. Waar Mark twee uur lang zijn stembanden kon testen, had Lisa het geluk dat haar oren toch al dicht zaten van het hoogteverschil en al deze ellende niet volledig mee kreeg. 

Wat we de laatste week meekrijgen is inderdaad de verschillende hoogtes hier. Al het landschap ligt hier gewoon op 1500-2000m hoogte. Op dit moment, in Williams, zitten we op meer dan 2k hoogte. Dat is natuurlijk niet heel gek als er zo'n gigantisch Canyon in de buurt is die zo diep gaat. 

Toen we de Canyon nadere zagen we helaas het weer veranderen. 

Van die 30 graden van vanochtend waren er nog maar 9 over toen we het park binnen reden. 

Het begon vervolgens nog eens keihard te plensen, daar gingen onze mooie foto's. 

Sommige uitkijkpunten zijn we vanwege de harde regen maar doorgereden. 

Bij het Visitor Center was het iets droger en zijn we naar de meest bekende plek gelopen, Mather Point. 

We hadden een korte hike in de planning staan en met de kans op regen hebben we die toch maar gedaan. 

Een steile tocht naar beneden met onderweg prachtig uitzicht. Het was goed weer om te hiken, maar zoals gezegd vallen de foto's dan wat tegen. 

We eindigen de route na een kleine 2km dalen, bij het zogeheten Ooh Aah point. Duidelijk een ooh van het uitzicht en het aah van de steile afgronden. De hoogtevrees werd even aan de kant gezet voor en foto en gauw weer terug naar boven want het was goed koud, vol in de wind. 

Eenmaal terug bij de auto moesten we nog een uur rijden naar ons hotel in Williams. Stille hoop op wat warmte  maar helaas. Donkere bewolking, wind en 13 graden. En dan te bedenken dat we overmorgen weer in Las Vegas zitten met 30+ graden. 

De jassen en truien werden weer van stal gehaald en we gingen in het stadje wat eten. Na een uur stonden we (na een heerlijke maaltijd) weer buiten want we waren kapot. Het was 20.00 inmiddels en morgen gaat de wekker om 6. Omstreeks half 9 mogen wij namelijk een helikoptervlucht over de Grand Canyon maken! Zoals het nu lijkt gelukkig met zon.